*İLKER GÜLBAHAR
*
Tek
yönlü hüznün arka sokaklarında kopar tufan
sarı güz çiçekleri boy verir ıssızlaşan parklarda
Cılız
ışıklar aydınlatmaz kalbin kaldırımlarını
en kötüsü bir başına kalmaktır ocak soğuğunda
Dudak
aralarında nefessiz elgin gülüşmeler
dört duvar arasına sıkışır hoyrat yaşam
Senden
başkası görmez reyhanların üşüdüğünü
bir sen bilirsin kuş kanatlarında rüzgarları
Bahtında
yalın bir rüyadır düş perdesinde / umut
gönyesinde eğik eksen / yandığınla kalırsın
Yutkunduğunu
görür acı bir siren tırmanır gökyüzüne
bilmezsin kuşlar mı dokunur seslere
yoksa sesler midir kollarda ağırlaşan veba
Sarınıp
tirşe bir derinlikte titreşen gece
uzanır zambaklar ülkesinde soluk soğuk
ılık mevsimler geçer omuzların hizasından
Küçülsen
eritir ihtiras buz kütlesini ateş büyürken
pencereye yaslanmış alın üşür elbet
cama buğulu bir uzak bırakır kirpikler
Hırsından
serilir helezonla boşluğa ölüler
iki ray arasında yuvarlanır ruh kılıfı
içinde bilmem kaç makinist çığlığı
